در عرف کنونی جامعه ی ایران معمولاً میان عقد ازدواج و شروع زندگی مشترک زوجین، فاصله ی زمانی وجود دارد که به آن دوران عقدبستگی می گویند، در این بازه زمانی دختر علیرغم اینکه همسر شرعی و قانونی زوج محسوب می شود، عملاً در منزل پدر یا منزلی غیر از مسکن شوهر سکونت دارد، این رویّه ی اجتماعی احکام و قانون های فقهی و حقوقی ویژه ای در ارتباط با چگونگی رعایت حقوق زوجین در این بازه ی زمانی را می طلبد که از جمله مسئله ی خروج زوجه از محل سکونت خود بدون اسیتذان از شوهر یکی از این موارد است و در این مجال پرسشی مطرح می شود که آیا در این دوران نیز همانند دوران زندگی مشترک، استیذان از زوج برای خروج از منزل واجب است یا خیر؟ در این مقاله برای پاسخ به این سؤال ابتدا به بیان حقوق زوج و طرح نظریات فقها در رابطه با وجوب یا عدم وجوب استیذان در دوران عقد پرداخته شده و سپس با طرح و نقد دلایل قائلان به وجوب استیذان، از منظر فقهی با استناد به شرط ارتکازی ضمنی، ملازمه ی بین حق و وظیفه، عرف رایج و استفاده از حق حبس و از منظر حقوقی با استناد به رأی وحدت رویّه ی دیوان عالی کشور، عدم لزوم استیذان زوجه از شوهر برای خروج از منزل در دوران عقد بستگی برگزیده شده است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارزیابی الگوی معادلات ساختاری عوامل مؤثر بر صمیمیت زناشویی زوج ها در دوران عقد صورت گرفت. در مطالعۀ حاضر از رویکرد کمّی استفاده شد. هدف پژوهش توسعه ای و روش آن توصیفی همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر شامل کلیۀ زوج های شرکت کننده در کارگاه های دوران عقد معاونت اجتماعی دادگستری و وزارت ورزش و جوانان شهرکرد در بازۀ زمانی تابستان 99 بودند. نمونۀ پژوهش 200 زوج (200= مرد و 200= زن) بودند و با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. زوجین پرسشنامه های صمیمیت زوج ها، همدلی زناشویی، خوداِفشایی و اعتماد زناشویی را تکمیل کردند. نتایج نشان داد بین همدلی و مؤلفه های آن، خوداِفشایی و مؤلفه های آن و اعتماد با صمیمیت زناشویی رابطۀ معنادار و مثبتی وجود دارد. همچنین، در بررسی مدل یابی متغیرهای پژوهش با صمیمیت زناشویی نتایج بیانگر آن بود که خوداِفشایی و همدلی با واسطه گری اعتماد قادر به پیش بینی صمیمیت زناشویی هستند. در پایان، باتوجه به نتایج پژوهش می توان بیان کرد بررسی مؤلفه های اثرگذار بر صمیمیت زناشویی زوجین می تواند در بهبود کیفیت روابط آنان مهم باشد و در تدوین برنامه های عملی جهت بهبود روابط زوج های تازه مزدوج مؤثر است.

زمینه و هدف: ازدواج یکی از مهمترین رویدادهای زندگی هر فرد است که تحت تاثیر ویژگی ها و خصوصیات فرد پیش از ازدواج مانند طرح واره های ناسازگار اولیه است. یکی از رویکردهای درمانی که برای طرح واره های ناسازگار اولیه ارایه شه است، درمان هیجان مدار است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر اثر بخشی درمان هیجان مدار بر طرحواره های ناسازگار اولیه در دوران عقد است. مواد و روش ها: طرح پزوهش حاضر از بعد هدف کاربردی و از بعد روش اجرا شبه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماه است. از جامعه زوجین در دوران عقد شهر تهران نمونه ای 40 نفری از زوجین به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. آموزش درمان هیجان مدار به مدت 12 جلسه به گروه آزمایش ارایه شد. از پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه یانگ (1990) برای گردآوری داده ها استفاده گردید. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد درمان هیجان مدار بر طرح واره های ناسازگار اولیه اثربخش بوده است(p=0. 05). نتایج نشان داد که اثر تعاملی زمان*گروه و منبع بین گروهی در نمرات شرکت کنندگان در خصوص طرحواره های ناسازگار اولیه تفاوت معناداری وجود دارد (p=0. 01). نتیجه گیری: بنابراین درمان هیجان مدار با بهبود آگاهی، شناخت و تنظیم هیجانی، عاملیت زوجین را در تنظیم هیجان ها افزایش می دهد و انحرافات شناختی ناشی از طرح واره های ناسازگار اولیه را کاهش می دهد و پیشنهاد میگردد به عنوان رویکرد درمانی در مسایل زوجین استفاده گردد.

پیش زمینه و هدف: زندگی در دوران عقد در طی سال های گذشته رواج بیشتری در بین زوجین جوان پیدا کرده است حال آنکه به مشکلات زوجین در این دوران توجه کمتری شده است. این مقاله به تعیین چگونگی زیست جنسی زوج های جوان در دوران عقد در مراجعه کنندگان به مرکز مشاوره قبل از ازدواج شهر کرمان در سال 1396 پرداخته است. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی دومرحله ای بر روی 712 مورد زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره قبل از ازدواج شهر کرمان از مردادماه لغایت اسفندماه 1396 با شیوه نمونه گیری در دسترس انجام شد. در مرحله اول مطالعه اطلاعات دموگرافیک و تماس زوجین هنگام مراجعه جهت شرکت در کلاس های مشاوره قبل از ازدواج تکمیل شد. حداقل دو ماه پس از ازدواج در مرحله دوم، اطلاعات مربوط به زیست جنسی زوجین از طریق مصاحبه تلفنی با خانم ها توسط پژوهشگر اخذ و در چک لیست پژوهشگر ساخته وارد گردید. داده ها به نرم افزار SPSS نسخه 16 واردشده و به کمک آمار توصیفی تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: از کل نمونه های پژوهش 31. 8درصد زوجینی که در دوران عقد ماندند در 87درصد موارد با هم خوابیدن را تجربه کردند حال آنکه 45درصد خانم ها اصرار داشتند که بکارت خود را در دوران عقد حفظ کنند. این گروه انواع مختلفی از تعاملات جنسی شامل مقاربت دهانی و مقعدی را جایگزین کرده بودند. نتیجه گیری: تناقض و دوگانگی مربوط به مجاز بودن روابط نزدیک و طولانی مدت ازیک طرف و ممنوع بودن رابطه واژینال از طرف دیگر زوجین را در معرض آسیب های روانی، مشکلات بین فردی و حتی حاملگی ناخواسته قرار می دهد و نیازمند توجه بیشتر است.

طبق اصل نسبی بودن قراردادها، یک عقد نمی تواند حقوق اشخاص ثالث را متاثر کند. عکس این حالت نیز صادق است و حقوق اشخاص ثالث هم اثری بر عقد ندارد. با این حال، گاهی در حقوق وضعیتی ایجاد می شود که در آن، اگرچه عقد برای اشخاص ثالث حق و تکلیفی ایجاد نمی کند اما حقوق بالقوه ایشان را مورد تهدید قرار می دهد؛ مانند فروش عین مرهونه توسط راهن. برای بررسی چنین وضعیتی، دو نظریه ارایه شده است: استنادناپذیری و عدم نفوذ مراعی. حقوق دانان در مورد نسبت میان این دو و مصادیق هریک از آن ها اختلاف نظر دارند. پرسش اصلی مقاله ی پیش رو این است که آیا دو نهاد مذکور، یکسان هستند، یا دو نهاد متفاوت با ماهیت و اهداف و آثار جداگانه هستند؟ هدف از طرح این پرسش و پاسخ به آن، ایجاد یک وضوح نظری در حوزه برخورد حق ثالث با حقوق متعاملین است. بدیهی است که وضوح نظری، مقدمه ایجاد رویه واحد در تصمیم گیری های قضایی است. مدعای مقاله پیش رو این است که این دو نهاد یکی هستند. هر دوی این نهادها برای حفظ حقوق اشخاص ثالث ایجاد شده اند؛ در هر دوی آن ها عقد، میان متعاملین صحیح اما در مقابل شخص ثالث بی اثر است. اعمال حق ثالث نیز حسب مورد ممکن است باعث انفساخ عقد شود یا بر آن اثری نداشته باشد.

هدف: پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر برنامه ی آماده سازی پیش از ازدواج بر اساس مدل اولسون بر رضایت زناشویی زوج ها در دوران عقد انجام گرفت. روش: این پژوهش به روش نیمه تجربی با استفاده از گروه کنترل و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری انجام شد. نمونه ی آماری شامل 30 زوج در دوران عقد بود که به شیوه ی نمونه گیری هدفمند از بین زوج های در مرحله عقد ساکن شهر یزد (بهار 1396) انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 زوج) جایگیری شدند. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش در7 جلسه برنامه آماده سازی پیش از ازدواج شرکت کردند. هر دو گروه پرسشنامه ی رضایت زناشویی انریچ را در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل نمودند. در پایان، تفاوت بین دو گروه از طریق آزمون تحلیل واریانس مختلط مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات رضایت زناشویی زوج های گروه آزمایش در مرحله پس آزمون افزایش معناداری یافته است (05/0>P). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش اثربخشی برنامه آماده سازی پیش از ازدواج بر اساس مدل اولسون بر رضایت زناشویی زوج ها در دوران عقد را تأیید می کند.

ماهیت و نحوۀ کشف (یا برساخت) نهادهای اجتماعی و رابطۀ آن ها با اراده های انسانی، از مسائل مهم در مطالعات علوم انسانی هستند. پرسش اصلی این پژوهش، پرسش از ماهیت «عقد» به مثابۀ نهادی اجتماعی و نسبت ارادۀ متعاملین با این نهاد است. در مورد چیستی نهاد عقد در طول تاریخِ حقوق غربی و سنت اسلامیِ فقهای امامیه، نظریات و رویکردهای مختلفی وجود داشته است. مرور نظریات نشان می دهد که فقها عقد را به صور متعددی تعریف کرده اند. این تعاریف دارای سیری تاریخی بوده و دستخوش تغییراتی شده است؛ عده ای عقد را به مثابۀ «امر لفظی» و عده ای نیز آن را به مثابۀ «انشاء» و برخی دیگر آن را به مثابۀ «ربط» تعریف کرده اند. فرضیه این تحقیق آن است که در تمامی این تعاریف، یک مسئلۀ اساسی نادیده انگاشته شده است و آن عدم تفکیک بین مفهوم «عقد» و «عقد بستن» است. در این تعاریف، عقد به مثابۀ یک نهاد اجتماعی مورد توجه واقع نشده است. به عبارتی، عقد در دو معنا می تواند مراد ما باشد: اولاً به مثابۀ یک ماهیت و نهاد اجتماعی که در فقه امامیه برآمده از ارادۀ شارع بوده و ماهیت آن توسط فقیه کشف می گردد و ثانیاً به مثابۀ عملی توافقی بین دو ارادۀ انسانی برای الحاق به چهارچوب شرعی که از قبل موجود می باشد. برای این کار سعی داریم با روش استنباطی و تفسیری و استدلالی به بررسی جدی تر متون فقها و حقوق دانان بپردازیم.

هدف هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش هیجان مدار بر طرح واره های ناسازگار اولیه در دوران عقد و رضایت زناشویی در زندگی مشترک می باشد. مواد و روش ها طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز مشاوره تهران از سال 1397 می باشد که جمع اوری داده ها تا بهار 1400 به طول انجامید(شروع تحقیق پس از گذشت حداقل ماه از تاریخ عقد آنان تا شروع زندگی مشترک و اجرای پس آزمون تا 6 ماه بعد). جامعه آماری پژوهش و از طریق روش نمونه-گیری در دسترس تعداد 40 زوج (80 نفر) انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. هر دو گروه در مرحله پیش-آزمون پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه را تکمیل نمودند. سپس شرکت کننده های گروه آزمایش مورد مداخله (آموزش هیجان مدار) قرار گرفتند، اما شرکت کننده های گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند. در نهایت هر دو گروه بعد از 6 ماه از تشکیل زندگی مشترک مورد پس آزمون قرار گرفتند و پرسشنامه های طرح واره های ناسازگار اولیه و رضایت زناشویی را تکمیل نمودند. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کووراریانس دو عاملی و تحلیل واریانس دو عاملی مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نتایج نشان داد که آموزش هیجان مدار بر طرح واره های ناسازگار اولیه و رضایت زناشویی تاثیر دارد. نتیجه گیری همچنین نتایج نشان داد که بین اثربخشی آموزش هیجان مدار بر طرح واره های ناسازگار اولیه و رضایت زناشویی مردان و زنان تفاوت معنی داری وجود ندارد.